Lubawa

Kościół pw. NMP i św. Anny w Lubawie

Kościół parafialny pw. Najświętszej Marii Panny. Lubawa była siedzibą Biskupów Chełmińskich od XIII do XVII wieku. Fara została wzniesiona w 1330 r. Jest to budowla jednonawowa, murowana z cegły w stylu gotyckim.
Kościół był kilkakrotnie odbudowywany po pożarach nękających miasto w XVI wieku. Od pokoju toruńskiego (1466) aż do I rozbioru w 1772 r.
Lubawa wraz z okolicą należała do Polski. Na ten okres przypada najszybszy rozkwit miasta. Szczególnie rozwinął się handel i rzemiosło.
Od 1772 roku Lubawa przeszła pod panowanie pruskie. W 1945 roku w wyniku podpaleń uległo zniszczeniu ok. 80 % zabudowy miasta, kościół nie uległ pożarowi.
Obecne bogate wyposażenie wnętrza pochodzi głównie z okresu baroku, m.in wspaniały ołtarz główny z 1723 r. ze starszym obrazem Matki Boskiej Różańcowej (z ok. 1600 r.).

Kościół filialny pw. św. Barbary w Lubawie

Kościół filialny św. Barbary. Drewniany kościół o konstrukcji zrębowej, ustawiony na kamiennej podmurówce, został wzniesiony w latach 1770–1779 na miejscu dawnego kościoła i szpitala pw. św. Jerzego.
Kościół składa się z jednej nawy, przylega do niej zakrystia i skarbiec. Od strony wschodniej znajduje się wieża, wybudowana na planie prostokąta,
zwieńczona hełmem z chorągiewką wiatrową z datą 1811.